ارمنستان و آذربایجان در گذشته‌ای نه چندان دور بخشی از ایران بودند. شروع دو جنگ احساسی و غیرضروری، بهانه لازم را به‌دست روسیه تزاری داد تا با شکست ایرانیان در جنگ، کشورهایی را که امروزه آذربایجان و ارمنستان نام دارند؛ ضمیمه خاک خود کند.
حال که بین این دو کشور اختلاف افتاده و آتش جنگ روشن شده است، باید از کدام یک طرفداری کنیم؟
پاسخ بسیار ساده است؛ باید تمام تلاشمان را بر پایان دادن به جنگ متمرکز کنیم و از هرگونه رفتار هیجانی پرهیز کنیم. نتیجه فتوای احساسی روحانیون و بی‌لیاقتی شاهان قاجار هنوز یادمان نرفته است. امروز هم شعله‌ور شدن هر جنگی در منطقه خاورمیانه به ضرر تمام کشورهای منطقه و به نفع قدرت‌های بزرگ جهان تمام خواهد شد. فرقی ندارد جنگ بین ایران و عراق باشد، یا بین عراق و کویت، یا بین ایران و عربستان، یا بین ترکیه و سوریه؛ جنگ در یمن باشد یا در افغانستان یا در سوریه و لبنان. بازنده همه این جنگ‌ها کشورهای منطقه؛ و برنده آن آمریکا و روسیه و انگلیس و چین و فرانسه هستند.
از سیاست صدور انقلاب ایران تا ادعای پان عربیسم صدام حسین، از دامن زدن به وهابی‌گری عربستان تا ادعای زنده کردن امپراطوری عثمانی اردوغان؛ همگی عامل جنگ و بدبختی مردم منطقه و تامین کننده منافع استعمارگران شرق و غرب بوده و خواهند بود.
اما در پاسخ به برخی هموطنان عزیز؛
فریاد «استقلال» از زبانی که شهامت زمزه کردن «آزادی» را ندارد، حرف درستی نیست. دلاوران ایران زمین، شهدای راه آزادی؛ ستارخان و باقرخان را بیاد آوریم؛ به بهانه استقلال و هم‌زبانی پشت سرِ پیشه‌وری‌ها جمع نشویم؛ فارس و کورد و ارمنی و آذری، پاره تن همدیگرند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر