و تربیت شده بود تا پادشاه ایران شود. اما تاریخ، نقشه‌های دیگری داشت. شاه در سال ۱۳۵۷ ایران را ترک کرد چون حاضر به ریختن خون ملت خود برای حفظ تاج و تخت‌اش نبود. چهار دهه بعد، ایرانیانِ پشیمان از آن انقلاب، تقریبا از همه طیف‌های سیاسی و اجتماعی، شعار «ما انقلاب کردیم، چه اشتباهی کردیم» سر می‌دهند.
در تمام سال‌هایی که ایرانیان برای پی بردن به این واقعیت نیاز داشتند، شاهزاده رضا پهلوی همچون زمان ولیعهدی در ایران، تلاش کرد تا از تجربه‌های جهان برای کمک به بازسازی کشورش بیاموزد. همان کشوری که به او پشت کرده بود، و مردم‌اش عکس‌های او را در خیابان‌ها سوزانده بودند.
این مسیر در عین حال، مملو از زیان‌های شخصی بی‌‌پایان بود. دوستانی که یک عمر در کنارش بودند به او پشت کردند، و برخی معتمدان، خیانت کردند. از دست دادن خواهر و برادر عزیز می‌توانست قوی‌ترین شخص را از پای در بیاورد.
پیمان نوین، عهدی بین شاهزاده و مردم نیست، بلکه بین تمامی مردم از جمله با خود اوست.
پیامی به مردم در روزگاری که انگیزه‌ی «مرهم سریع» هر روز قوی‌تر می‌شود، و جمهوری اسلامی بیش از پیش، بدبختی به بار می‌آورد. بذر نظریه‌های دموکراتیک برای فردای ایران باید کاشته، ترویج و پرورش داده شود.
زمان سقوط یک رژیم دیکتاتوری، بهترین زمان برای بنیان گذاشتن شالوده‌ای بر پایه اندیشه‌های لیبرال و دموکراتیک است.
نقطه‌ی عطف در پیمان نوین همان ترکیب پیام‌رسان و پیام است.
مردی که چشم میلیون‌ها ایرانی به اوست می‌گوید: «من آماده‌ی ایفای نقش خود هستم؛ آیا شما هم آماده ایفای نقش خود هستید؟ ما باید این کار را با هم انجام بدهیم.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر