در ایران امروز همه تلاش ها و کوشش ها علیه ظلم و ستم، نفی تبعیض و نابرابری در نهایت نشان از به برگ و بار نشستن نافرمانی مدنی است. اعتصابات گوناگون و تجمعات و اعتراضات گسترده - معلمان، کارگران، پرستاران، بازنشستگان، کشاورزان، رانندگان کامیون، دانشجویان، جوانان عاصی و کارگز زاده ها - بدون استثناء در چهارچوب رویکرد نافرمانی مدنی قابل فهم و درک است.
با توجه به رویکرد فوق مبارزات اقشار آگاه و خودآگاه از نظر کمی و کیفی در مقابل استبداد در نهایت منجر به سرفصل می شود و خیزش سراسری در آبان نود و هشت سرفصلی ست که با فروپاشی مافیای قدرت و ثروت به رهبری روحانیت تبهکار گره خورده است چرا که کشتار عمومی بوقوع پیوست و از طرفی خیزش آبان نه تنها نیروی اجتماعی آزاد کرد، بلکه نماد و سمبل مدنی ترین مقاومت همگانی - بستن راه ها و جاده ها - تلقی خواهد شد.
سرفصل ها از یکسو نشان از گسست از وضعیت کهنه به موقعیتی نو و جدید است. به همین دلیل هم صف بندی های اجتماعی و سیاسی در سرفصل ها شفاف تر می شوند و هم می بینیم که صف بندی ها تغییر میکند، هم گرایی های جدیدی شکل می گیرد، دغدغه های مشترک و عمومی پا به عرصه حیات می گذارد و تقویت می شود. اتحاد و همبستگی به رغم اختلافات شکل می گیرد تا فضای عمومی برای تغییرات کلان آماده تر شود. در خارج ازکشور دیالوگ و گفتگو در جهت چگونگی گذر از نظام سیاسی حاکم به اصلی ترین بحث در میان فعالین و روشنفکران سیاسی تبدیل می شود و در داخل کشور نقش نهادهای مدنی در گذار و امکان ایجاد جبهه نهادهای مدنی مدنظر قرار می گیرد و ...
در حوزه امر سیاست در ایران دیگر به هیچ آمار و ارقامی نیازی نیست که نشان دهیم که سرکوب سیاسی چگونه جامعه ایران را آبستن رخدادهای پیش بینی ناپذیر کرده است. سرکوب های سیستماتیک و پیاپی سیاسی جامعه را بی رمق کرده است طوریکه با عدم نوزائی اندیشه سیاسی در ایران روبرویم و نه امکان زایش احزاب سیاسی نو و جدید ممکن است. لذا تنها امکان واقعی از نقطه نظر سیاسی، خیزش و قیام سراسری ست که تواناست موازنه قدرت را تغییر دهد. بنابر این خیزش هم سرفصل و تکیه گاه ست و هم زمینه ای برای سر فصلی دیگر آفریده و می آفریند و از نظر سیاسی الهام بخش است. در اصل ما زمانی خیزش آبان و تاثیرات ماندگار آنرا بهتر می فهیم که خیزش دی نود و شش را هم در نظر بگیریم. به تعبیری روشن تر نیروی اجتماعی که دو خیزش فوق را رقم زد، نشان داد که روبارویی سیاسی با حاکمیت دارای وجه طبقاتی و اقتصادی هم است. امری که در گذشته جامعه ما فاقد آن بود.
سخن اصلی این است که در هر دوره از جامعه ما، لااقل طی صدو اندی سال گذشته هر خیزش سراسری برای نسل آگاه آن دوره مرجع و رفرانس است، تگیه گاه است و جهت ها، مرزها و خط ها و ضرورت ها را تعیین می کند. هم پارادیم یعنی سرمشق آن دوره را تقویت می کند و هم گفتمان غالب و رویکردها را استحکام می بخشد و تثبیت میکند.
خلاصه کلام؛ برای نسل ما شانزده آذر سرفصل و بهمن ناکام یک گسست کامل از سنت بود ... و حال باید اندیشید و پرسید که خیزش آبان در چهارچوب یک سر فصل کدامین گسست را تقویت خواهد کرد؛ جدایی دین از دولت؟ تحکیم رویکرد ملی؟ تثبیت نهادهای مستقل مدنی و گسست کامل جامعه از نهادهای دینی؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر